Estamos encantadas con esta nova crítica do espectáculo Fémina Sapiens no Blog do Teatro Crítico Universal da RGT. Nesta ocasión firma a crítica Manuel Xestoso. Velaí vai:

“Fémina Sapiens

Un horizonte moral de doce mil euros

Manuel Xestoso

Femina Sapiens comeza interrogándose sobre o aparente paradoxo de que persoas cunha excelente formación cultural actúen cunha execrable baixeza moral e remata demandando doce mil euros para a conta corrente da personaxe protagonista, que non dá acabado a súa tese de doutoramento por falta de efectivo. Noutras palabras, pártese da cuestión sobre os vínculos entre razón e ética –e as alusións a Heidegger son o suficientemente ilustrativas– para acabar nun terreo moi semellante ao que exploraba Virginia Woolf en Un cuarto de seu.

Seguindo o libro de Woolf, sabemos que hai unha cuestión de clase na conquista dunha posición relevante na esfera intelectual: precísanse cartos e tempo para ler, para escribir, para producir un pensamento minimamente elaborado e independente. Mais non está claro que sexa preciso ser persoa de posibles para participar de sentimentos como a solidariedade, a empatía ou a compaixón.

Isto podería dar lugar á sospeita de que a evolución do Homo sapiens non progresou dun xeito de todo correcto; ou á de que o medio non permite que a especie desenvolva todas as súas competencias. Inversa Teatro explora a capacidade dos vasos comunicantes entre a honestidade e a racionalidade e atopa que a institucionalización das relacións humanas –o matrimonio, a familia, as amizades– baixo un determinado sistema económico –o capitalismo– dificulta moito a tarefa de converterse no que se dá en chamar “unha boa persoa”: entre Foucault e Brecht anda o argumentario, aínda que cunha perspectiva feminista que lle outorga orixinalidade.

A función de Inversa trata de ir máis alá do panfleto e da perrencha –e isto é algo que se agradece– na súa análise da realidade contemporánea, pescudando nas causas dunha deshumanización que probablemente estea na raíz de moitos problemas recentes. Hai concesións á actualidade pero o centro do discurso apunta a unha estruturas de poder que permanecen inmutables dende hai séculos e que actúan como pexa que obstaculiza os tímidos avances que se dan en materia de emancipación.

O espectador avezado recoñecerá moitos dos trazos de estilo que se xeneralizaron no teatro posdramático nos últimos tempos: o paso do plano dramático ao narrativo sen transicións, a substitución dun fío condutor por un xogo de resonancias temáticas, a alocución directa ao espectador… Mais o traballo de Marta Pérez consegue vencer a sensación de dejà vu, substituíndo a falsa complicidade pola multiplicidade estilística e compaxinando o rexistro dramático e o humorístico con acerto. Unha escena en que a protagonista dialoga vía chat cun tal Aristófanes –con quen mantén unha enigmática e autodestrutiva relación– logra visualizar con dureza a traxedia persoal de quen sofre a alienación que propicia o contexto social: esa escena permanece na memoria do espectador como substrato no que fertilizan as ideas diseminadas ao longo do espectáculo.

Quizais a autorreferencia que se permite ao final a actriz sexa a única peza que desencaixa nunha peza sinxela pero cativadora, cuxa proposta de desvelar os engrenaxes profundos que nos moven merece atención.

Fémina sapiens de Marta Pérez
Compañía: Inversa Teatro
Dirección: Carlos Álvarez-Ossorio
Elenco: Marta Pérez”Estamos encantadas con esta nueva crítica del espectáculo Fémina Sapiens en el Blog de Teatro Crítico Universal de la RGT. En esta ocasión firma la crítica Manuel Xestoso. Aquí va:

“Fémina Sapiens

Un horizonte moral de doce mil euros

Manuel Xestoso

Femina Sapiens comeza interrogándose sobre o aparente paradoxo de que persoas cunha excelente formación cultural actúen cunha execrable baixeza moral e remata demandando doce mil euros para a conta corrente da personaxe protagonista, que non dá acabado a súa tese de doutoramento por falta de efectivo. Noutras palabras, pártese da cuestión sobre os vínculos entre razón e ética –e as alusións a Heidegger son o suficientemente ilustrativas– para acabar nun terreo moi semellante ao que exploraba Virginia Woolf en Un cuarto de seu.

Seguindo o libro de Woolf, sabemos que hai unha cuestión de clase na conquista dunha posición relevante na esfera intelectual: precísanse cartos e tempo para ler, para escribir, para producir un pensamento minimamente elaborado e independente. Mais non está claro que sexa preciso ser persoa de posibles para participar de sentimentos como a solidariedade, a empatía ou a compaixón.

Isto podería dar lugar á sospeita de que a evolución do Homo sapiens non progresou dun xeito de todo correcto; ou á de que o medio non permite que a especie desenvolva todas as súas competencias. Inversa Teatro explora a capacidade dos vasos comunicantes entre a honestidade e a racionalidade e atopa que a institucionalización das relacións humanas –o matrimonio, a familia, as amizades– baixo un determinado sistema económico –o capitalismo– dificulta moito a tarefa de converterse no que se dá en chamar “unha boa persoa”: entre Foucault e Brecht anda o argumentario, aínda que cunha perspectiva feminista que lle outorga orixinalidade.

A función de Inversa trata de ir máis alá do panfleto e da perrencha –e isto é algo que se agradece– na súa análise da realidade contemporánea, pescudando nas causas dunha deshumanización que probablemente estea na raíz de moitos problemas recentes. Hai concesións á actualidade pero o centro do discurso apunta a unha estruturas de poder que permanecen inmutables dende hai séculos e que actúan como pexa que obstaculiza os tímidos avances que se dan en materia de emancipación.

O espectador avezado recoñecerá moitos dos trazos de estilo que se xeneralizaron no teatro posdramático nos últimos tempos: o paso do plano dramático ao narrativo sen transicións, a substitución dun fío condutor por un xogo de resonancias temáticas, a alocución directa ao espectador… Mais o traballo de Marta Pérez consegue vencer a sensación de dejà vu, substituíndo a falsa complicidade pola multiplicidade estilística e compaxinando o rexistro dramático e o humorístico con acerto. Unha escena en que a protagonista dialoga vía chat cun tal Aristófanes –con quen mantén unha enigmática e autodestrutiva relación– logra visualizar con dureza a traxedia persoal de quen sofre a alienación que propicia o contexto social: esa escena permanece na memoria do espectador como substrato no que fertilizan as ideas diseminadas ao longo do espectáculo.

Quizais a autorreferencia que se permite ao final a actriz sexa a única peza que desencaixa nunha peza sinxela pero cativadora, cuxa proposta de desvelar os engrenaxes profundos que nos moven merece atención.

Fémina sapiens de Marta Pérez

Compañía: Inversa Teatro

Dirección: Carlos Álvarez-Ossorio

Elenco: Marta Pérez”